W cieniu 13 rocznicy powstania Teutonii znalazło się miejsce dla niewielkiego konfliktu tego regionu z Centralą. Można by powiedzieć, że to sprawa jakich wiele – i byłaby to prawda. Jednak ma on dla mnie posmak dość charakterystyczny – i przywołuje porównania z pewnymi zaszłościami.
W skrócie – przy okazji standardowego wniosku o dodanie obrazku promującego obchody rocznicowe, przedstawicielka Teutonii wzniosła okrzyk na cześć Teutonii zamiast (jak ujawnił kanclerz Asketil Średni) umówionego okrzyku na cześć Sarmacji i jej Księcia, który miał zapewnić obniżenie zwyczajowej opłaty do zera. Cóż, Teutonia zapewne biedną prowincją nie jest – i postanowiła kupić sobie trochę dawno utraconego poczucia buntu i niezależności.
W odpowiedzi kanclerz Asketil Średni najpierw podyktował znacznie większa opłatę niż zwyczajowa (pozostawiając oczywiście możliwość ukorzenia się), a gdy zwrócono mu uwagę, że domaganie się takowej jest bezprawne, wniosek odrzucił bez podania uzasadnienia. Uznając to za niesprawiedliwe traktowanie, Teutonia zaskarżyła decyzję do Trybunału Koronnego. Ostatecznie Rząd ustąpił i obrazek opublikował na stronie, a Teutonia wycofała pozew i sprawa się zakończyła. Jednak symptomatyczny jest dla mnie ten moment, w którym dwie strony znalazły się w nagłym, ostrym sporze z powodu takiego drobiazgu.
Starszym mieszkańcom mikroświata może to coś przypominać. Podobny pokaz stroszenia piórek przez dwa koguty miał miejsce w 2007 roku, kiedy przy okazji działalności Audytora Koronnego (powołanego do kontroli w wielu aspektach zaniedbanych stron internetowych krain Sarmacji) doszło do sporu z Wandystanem. Na arogancję audytora krytykującego drobiazgi w formie publikacji na stronie symboli Sarmacji zareagowano zacietrzewieniem i nie do końca przemyślanym korzystaniem z posiadanych uprawnień (będących zabezpieczeniem na sytuacje ekstremalne) – tj. uchylono sporne regulacje na terenie Wandystanu. Spór Wandystan – władze Sarmacji od tamtego momentu już tylko eskalował i doprowadził do tzw. Wandejskiego Czerwca, czyli drugiej (z trzech) secesji Wandystanu.
Oczywiście spór o audytora był tylko punktem zapalnym, a nie właściwą przyczyną secesji. Ot, drobiazg, wymiana złośliwości. Próba demonstracyjnego udowodnienia swojej przewagi przez władze Księstwa i równie demonstracyjnego – swojej niezależności przez władze Wandystanu. Jednak kamyki, którymi się obrzucano ruszyły wówczas lawinę. Ze sporu Wandystan wyszedł z przekonaniem, że centrala będzie zawsze starała się demonstrować swoją wyższość, a Sarmacja z przekonaniem, że Wandystan gotów jest użyć swoich szczególnych uprawnień bez poważnego powodu. Rozpoczęła się prawdziwa akcja.
Aby było jasne – nie próbuję tu stawiać tezy, że Teutonia mogłaby dokonać na kanwie tego wydarzenia secesji. Teutonia dawno temu została obłaskawiona, porażka projektu secesjonistycznego po teutońskim maju (zakończona powrotem KNT do Sarmacji) wyrwała jej zęby. No i brakuje tej głębszej podbudowy konfliktu, różnicy mentalności, która zaważyły w przypadku Wandystanu. Teutończycy od dawna są Sarmatami i wiele musiałoby się zdarzyć, żeby to się zmieniło, jeżeli jest to w ogóle jeszcze możliwe.
Celem tego artykułu jest pewna refleksja nad naturą monarchofaszyzmu. Zafiksowani na punkcie pierdół reakcjoniści popełniają te same błędy, w sposób całkowicie bezrefleksyjny. Czasami nauczka daje im kopa na okres jednego, dwóch pokoleń – po czym historia powtarza się, zgodnie z tym co mówi Hegel. Zgodnie z komentarzem Marksa – raz jako tragedia i znowu – jako farsa. Gdyby nie to, że Teutonia jest tak mocno zakorzeniona w Sarmacji – mogła by to być kropla, która przelałaby czarę. Skończyło się na niczym – ale nie ma w tym zasługi władz Sarmacji.
No myślałem, że stać Cię, Radziu, na mniej przegadane topiki. 😀 Odrażająco nudne, komusza mordo!
Przy dobrej kawie ujdzie. 😀